Sandra's sculptures
Eerst maakte ik een tijdelijke site maakte met mijn sculpturen. Later werd ik gevraagd eens wat blogs te schrijven. Deze blogs staan op mijn eigen site. Ik vind het leuk om reacties te lezen.
De tijdelijke site met mijn sculpturen, schilderijen en sieraden wordt later overgezet naar deze site.
Heb je tips of ideeën, dan hoor ik die graag.
Veel plezier!
Sandra
Meerdere keren per jaar worden er congressen en beurzen georganiseerd op verschillende vakgebieden. Zo ook voor het vak parkeren. De ideale gelegenheid om bekende en onbekende mensen te ontmoeten.
In een korte tijd kun je meerdere leveranciers en opdrachtgevers spreken. Mensen die nieuw zijn in de parkeerwereld komen ideeën opdoen en informatie inwinnen.
Wij delen graag onze kennis en zo houden we elkaar op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen op dit bijzondere vakgebied.
Ter voorbereiding op een dergelijke beurs hebben we een checklijstje. Een deel van de lijst speelt al weken, soms maanden voor de beurs daadwerkelijk plaats vindt. Een korter lijstje gaat over de inventarisatie op de beurs.
Op de beurs hebben de deelnemers een beperkte ruimte. Om deze ruimte optimaal te benutten hebben we materiaal welke we dan meebrengen. In ons geval brengen we dat mee vanuit kantoor.
De dag voorafgaand aan de beurs rijdt een van de collega’s een busje voor de deur en begint de mini-verhuizing. Een afsluitbaar kastje, de banner voor de achterwand, een stapel balpennen, wat flesjes drinken. Een voor een verdwijnen de spullen de bus is. De een na de andere collega vliegt over de gang. “Waar zouden we toch de mooie gekleurde stropdassen voor de heren hebben neergelegd?” De spullen voor de beurs hebben na de laatste interne verhuizing nog geen vaste plek gekregen. Zo komt om de beurt een van de collega’s binnen om te zien of het volgende van het lijstje in een van kasten ligt in de kamer waarin ik zit te werken. Maar dan wordt het stiller, de bus is volgeladen. Er verschijnt een foto op het interne berichtenportaal. Alle spullen staan in de bus. Ze zijn klaar om te gaan.
Nog even een snel een boterham smeren, een thermosflesje vullen en de weg naar de beurs wordt afgelegd.
En dan enige tijd later ontvangen we weer een foto op het berichtenportaal, ook weer van de lading van de bus.
Oeps, de volgende keer toch maar meer sjorbanden meenemen ….. en een nieuwe staande lamp.
Het is het begin van de zomer. We zijn een weekend weg met een groep van ruim 30 personen. De organisatie heeft een locatie met zwembad en sauna geregeld. Het is zaterdagmiddag, de zon schijnt, het is heerlijk warm. Ik kleed me om in mijn bikini en op mijn teenslippers loop ik naar het zwembad.
Door de glazen pui zie ik de zon op het terras schijnen. Een mooi effect met al het groen eromheen. Een stukje verder zie ik al anderen in de sauna zitten. Tussen de sauna en het zwembad is slechts een raam. Da’s best raar. Ik besluit te gaan zwemmen, wat een heerlijke verkoeling. Na een uurtje zwemmen en overgooien met een bal, loop ik terug naar mijn kamer om te douchen en me weer aan te kleden, om daarna naar de eetzaal te gaan.
In de eetzaal staan verschillende tafeltjes omringd met oranje plastic stoelen tussen mooie grote groene planten. Een klein groepje vrijwilligers heeft gezorgd voor een warm buffet. Ik heb wel trek in eerst wat tomatensoep.
Ik sluit aan in de rij en pak alvast een soepkom. Dan vraagt de man achter mij: “Mag ik vragen wat je hebt?”
Ik kijk naar mijn handen en zeg op vragende toon: “Een soepkom?”
Dan legt hij uit, dat hij in het zwembad mijn littekens op mijn buik had gezien. Ooh, dát bedoelt hij.
Zonder schaamte vertel ik, dat dat het resultaat is van meerdere operaties en een tijdelijk dubbelloops stoma.
Tegelijkertijd ben ik trots dat ik mijn littekens nu niet meer verberg, maar ze zelfs even vergeet, ook wanneer iedereen ze kan zien.
Het is zaterdagmiddag, ik ben vrij van mijn werk en ga weer eens uitgebreid winkelen. Omdat ik verwacht wel het een en ander te kopen ga ik met mijn auto naar het winkelcentrum. Twee verdiepingen omhoog de helling opgereden, sluit ik aan in de rij achter de andere zoekenden. Kris kras rijden we over het parkeerdek op zoek naar het ene plekje om de auto te kunnen stallen. Het duurde niet al te lang voor ik een plekje vond. Het was wat krap, maar paste nog prima.
Na enige tijd doorgebracht te hebben in het winkelcentrum kom ik terug bij mijn auto. Zoals gebruikelijk heb ik iets meer tassen bij me dan ik van tevoren had bedacht. Ik zet de tassen op de grond, zoek mijn autosleutels op en ontgrendel mijn auto. De tassen verdwijnen in de kofferbak. Gelukkig regent het niet, want anders had ik nu een natte kofferbak en gescheurde kartonnen tassen. Dan wil ik instappen…
Hmm, dat wordt lastig. In de tijd dat ik aan het winkelen ben geweest is er een andere mobilist naast mij geparkeerd. Deze automobilist heeft zijn auto zo dicht tegen de witte streep aan geparkeerd dat er maar weinig ruimte overblijft. Aan de bijrijderskant was het al krap, maar nu kan ik ook niet meer instappen aan de bestuurderskant.
Dan komt het dilemma: Ga ik maar wat meer winkelen? Eigenlijk ben ik er wel klaar mee. Ik heb weer genoeg geld uitgegeven. Ga ik wachten? Tja, hoe lang zou het dan gaan duren.
En dan neem ik het besluit: de kofferbak!
Ik open de kofferbak opnieuw, schuif de tassen naar een kant. De knop voor het neerleggen van de helft van de achterbank zit boven de rugleuning, dat maakt het makkelijker. Hmm dan die hoedenplank. Ik haal hem los en leg hem dwars over de nog rechtopstaande rugleuning. Daar is mijn doorgang naar de voorstoelen. Ik stap in de kofferbak, goed bukken om mijn rug niet te stoten (blij dat ik geen sedan heb), op mijn beide knieën schuifel ik langzaam naar voren. Ik wurm me tussen de voorstoelen, uitkijkend voor de versnellingspook lukt het me om in mijn stoel te gaan zitten zonder mijn knieën te stoten tegen het stuur. Ik voel me trots, toch best een goede oplossing zo. Totdat ik vlak naast me de auto zie bewegen….
Misschien de volgende keer toch maar even wachten?
Mijn tante is verhuisd naar een nieuwe woning. Ze woont nu in een betaald parkeren gebied met bezoekersregeling. Ze heeft netjes een brief ontvangen waarin staat beschreven hoe ze kan bellen, SMS-en of een parkeerapp kan installeren om haar bezoek aan- en af te melden.
“Wat een gedoe!” is haar reactie.
Ze heeft besloten: “Als mijn visite niet wil betalen, dan moeten ze op dat formulier maar even kijken hoe ze het moeten doen.” Omdat ik iets vaker kom en dat best handig vind, installeer ik ‘haar’ parkeerapp op mijn telefoon. We hebben een gebruikersnaam en een paswoord bedacht. Deze noteer ik op de ontvangen brief en vul beide in op de app.
De keren erna kom ik aan op de parkeerplaats en kan mij direct aanmelden. Ik begin zelfs niet meer te vergeten om me ook af te melden als ik wegga.
Maar dan kom ik weer op visite, ik parkeer mijn auto in het straatje naast het hoge flatgebouw. Ik wil me aanmelden als bezoeker. Maar de parkeerapp laat me niet inloggen totdat ik een update heb geïnstalleerd. Ik ben erg blij dat ik een data-abonnement heb en kan ter plaatse wachten tot de update is geïnstalleerd. Maar dan blijkt er een ander probleem te zijn: de app heeft mijn inloggegevens niet onthouden. Dit betekent dat de inlognaam en het paswoord niet meer in het inlogscherm staan en ik deze opnieuw moet invullen. Gelukkig hadden we deze wel genoteerd, maar….op de brief.
Ik stap uit met de tassen die ik bij me heb, loop naar de ingang van het gebouw, voor het grote bellenbord vind ik de juiste bel, daarna in het halletje ongeduldig wachtend op de lift die van de 12e verdieping naar beneden komt, dan ga ik met de lift naar boven, loop het kwispelende huisdiertje voorbij en leg uit dat ik eerst de brief nodig heb om mijn auto aan te melden. Die blijkt gelukkig nog op het prikbord te hangen. Pfieuw, gelukt. Zo nu eerst even echt gedag zeggen.
Al 3 dagen aan het beeldhouwen in hout. De eerste 2 dagen werken we met de hand, met gutsen, een klopper en raspen. In een ruimte met een houtkachel, waar ik natuurlijk graag dichtbij sta. Ik zorg voor handschoenen, mijn haren in een staart en opletten op de afstand tot elkaar.
Maar het wordt fysiek te zwaar, 3 dagen achter elkaar, mijn lijf sputtert tegen. Daarom mag ik in de ruimte ernaast verder werken met elektrische apparaten, natuurlijk netjes de oordoppen op. Eerst met wat gutsen, wat gaat dat fijn. Ik durf weer, het gaat vooruit. Daarna met een haakse slijper met een raspschijf erop om het sneller te schuren. Omdat ik in een koudere ruimte ben gaan werken, heb ik een extra vest aangetrokken, met capuchon, met een touwtje door de capuchon….
De eerste schrik kwam toen ik ineens met een apparaat in mijn handen stond met een blauw touwtje om de as gewikkeld, een sneetje in mijn kin en een plek die zeker blauw zou gaan worden. De echte klap kwam later, toen ik me besefte wat had kunnen gebeuren als ik wel de automatische stand van het apparaat had gebruikt, als het touwtje niet was afgebroken, als ik geen engeltje bij me had gehad….